De Transmongolie Express

Na 8 maanden ¨hard¨ en veel werken was het 3 september eindelijk zover! Midden in de nacht allebei nog 1 keer bij onze eigen pappie en mammie achterin de auto naar het vliegveld van Dusseldorf, waar onze vlucht richting Moskou zou vertrekken. Eenmaal in de vertrekhal aangekomen keek Els (Johnny z´n moeder) verbaasd naar boven en tikte ze ons aan, daar hing boven bij de Starbucks een groot spandoek met de de hoofden van onze vrienden er boven.. 5 brakke koppen die nog een uurtje eerder naar het vliegveld vertrokken waren om ons uit te zwaaien en te verrassen! Harstikke tof natuurlijk maar het betekende wel nog een keer afscheid nemen. Na een laatst vertrouwd bakje cappuchino zijn we door de douane gegaan en toen was het echt begonnnen!

In het vliegtuig begon het heel gezellig, we zaten naast een hondenkop/diva Russin die dacht dat de hele wereld van haar was, zo vond ze het de normaalste zaak van de wereld om koffiemelk over Johnny z´n broek te gooien zonder ook maar iets te zeggen of om te kijken, verder vond ze het nodig om de stewardessen niks aangeven ze moesten het afval van het ontbijt maar van het tafeltje pakken.. Na 3 uurtjes van beetje dommelen en hangen komen we aan op het vliegveld in Moskou waar een vrouwtje ons staat op te wachten. Onderweg naar ons hostel vertelde ze ons dingetjes over de stad en gaf ze ons wat tips, verder konden we genieten van de verkeerschaos die zo´n grote wereldstad met zich meebrengt. 60 minuten later staan we dan eindelijk voor de deur van ons hostel maar de code voor de deur die we hebben gekregen werkt niet en op de bel reageerde ook al niemand, heel relaxt! Inmiddels hadden we voor de deur een clubje verzameld en toen kwam er messias van binnen die de deur open deed. In het hostel lagen we op een zaal met 10 anderen ofzo, dat was wel even wennen, iedereen liep naar binnen en naar buiten en knalde ook het volle licht aan terwijl we lagen te slapen.. De dag er na waren we weer een beetje bijgekomen en kwamen we tot de conclusie dat we het ook wel gezellig vonden om met wat mensen te kletsen en tips en ideeen uit te wisselen. In moskou hebben we eigenlijk de eerste twee dagen alles lopend gedaan en zijn we naar het Rode plein geweest, waar die week de verjaardag van moskou werd gevierd. Er werden paardrijdwedstrijden gehouden en elke avond was er militaire taptoe met aan het eind een lichtshow op de cathedraal en vuurwerk. Het leek ons wel een toffe ervaring om daar een keertje bij te zijn, dus we besloten een kaartje te kopen. Mooie bonus: het gaf ons ook gelijk de gelegenheid de Basilius kathedraal (dat ding met die gekleurde slagroomtoefjes) mooi vanaf de tribune op de foto te zetten, want dat ging niet vanaf het volgebouwde plein. Verder hebben we in Moskou het Kremlin bezocht en de wapenkamer die daar bij hoorde, het Bolsjojtheater, de cathedraal van christus de verlosser , zijn we verder lekker gaan chillen in de verschillende parken en hebben we een tourtje gemaakt langs de mooiste metrohaltes van de stad! De Russen vinden het overigens ook heel normaal dingen te schilderen zonder er iets bij te plakken zo hebben we wat natte bankjes gezien en greep Johnny met zijn hand een pas geschilderde lantaarnpaal vast.

De laatste avond was het tijd om richting het treinstation te gaan, we zouden opgehaald worden door een busje, maar door de ongelofelijke drukte van de feestdag moesten we opeens met de metro komen. Wij voor het eerst met onze lompe Backpacks op onze rug door de metro vliegen naar het station. Op het station nog even wat biertjes ingeslagen om relaxt de trein in te gaan en goed te slapen. In de trein zaten we in de hele coupe maar met 11 mensen, terwijl er wel plek was voor 32 man. Het overgrote deel namelijk 9 man was ook nog eens Nederlands, het was opzich niet ongezellig maar we hadden stiekem wel gehoopt op een iets internationalere samenstelling. Wij deelden onze cabine met 2 meiden van rond de 30 waarmee we af en toe een spelletje speelden. We hadden wel geluk dat we in een invalidecoupe zaten waardoor je kon dansen door ¨badkamer¨. Omdat onze eerste stop Irkutsk, 5800 kilometertjes verderop, maarliefst 3,5 dag treinen was heb je de hele dag alle tijd van de wereld om alles te doen, waardoor je echt in een relaxmodus komt waarin je eigenlijk helemaal zin hebt in niks maar gewoon lekker simpel en doelloos voor je uit te staren. We hadden wel gehoopt dat er al wat meer te zien was dan alleen bomen en af en toe wat wijde vlaktes.


Na 3 nachten slapen en inmddels ook toe te zijn aan een kunstheup komen we in de vroege en flink koude ochtend Irkutsk binnen rijden. Vanuit hier worden we naar Listvyanka gebracht een dorpje aan het Baikalmeer op ongeveer 70 km van Irkutsk. Het baikalmeer is het grootste zoetwatermeer van heel Eurazie en bestrijkt met haar groote maarliefst 94% van Nederland! In Listvyanka slapen we, samen met Tsjerk die we ontmoet hebben in het hostel in Moskou, in een guesthouse gerund door een visser. We hebben hier na een week weer eindelijk even een slaapkamer voor onszelf. Omdat de voorzieningen hier niet altijd even goed werken valt regelmatig het stroom uit en wil het water en soms ook mee ophouden wat resulteerde in kop haar nog vol met shampoo onder de douche, maar geen stromend water haha! Na de eerste nacht was het tijd voor het ontbijt, en we sliepen natuurlijk bij een visser wat betekende dat we als ontbijt een heerlijk lokaal gevuld visje genaamd Omul op het menu hadden staan! Je had het gezicht van Ananda moeten zien toen ze de trap af kwam haha heerlijk. De dagen die we hier verder te besteden hadden waren zo voorbij, we zijn met Tsjerk een leuk kabelbaantje de berg op gegaan naar een utzichtpunt over het baikalmeer waar je wel echt een tof utzicht had! Vervolgens hoorde we bovenop de berg weer Nederlands (en wij maar denken dat we ver van huis zijn in Siberie), hier ontmoette we Lisette en Danny waarmee we sportief naar beneden gelopen zijn om naar de kerk van Sint Nicolaas te gaan. Sint Nicolaas is de beschermheilige van de reizigers, dus die moesten we toch maar even bezoeken. Verder
hebben we lekker door het dorpje geslenterd en een handgeschilderde matroesjka gekocht. De volgende morgen was het tijd om weer terug te gaan naar Irkutsk, onderweg vertelde Anna van het transportbedrijfje ons allemaal leuke verhalen over het meer en over de aanleg van de weg tussen Irkutsk en Listvyanka, hiedoor stonden we zo weer in Irkutsk. In deze studentenstad verbleven we samen met Tsjerk in een homestay, we verbleven in het appartement van Nadja, een heel gastvrij vrouwtje die gelijk koffie en thee voor ons wilde maken. We besloten in de stad nog wat kerkjes te bezoeken en oude houten huizen. We beslotenvroeg weer terug te gaan want het was koud, er was weinig te zien en de volgende morgen zouden we rond 06:00 alweer opgepikt worden voor het vervolg van de transmongolie express.

Deze ronde van Irkutsk naar Ulaan Baatar zaten we in een Chinese trein, samen met Mingson wat niets meer betekent dat de zoon van Ming haha, lekker makkelijk toch? Deze keer hoefde waar maar een dag en een nacht, wat inmiddels peanuts is na het eerste deel. Het was alleen wel even wennen want de bedden waren nog een slagje harder en de Chinezen namen het wat minder nauw met de schoonheid van het toilet. We zouden met de trein weer langs het meer komen en omdat we richting Mongolie kwamen hadden we goede hoop op een toffe uizichten. Het liep net iets anders dan gepland door de vieze ramen, heerlijke mist en regenval zagen we niet veel van het meer, en even later begon het zelfs te sneeuwen!! Tegen de avond bereiken we de Mongoolse grens en duurde het ongeveer 3,5 uur voordat iedereen na vooral veel show de grens mag passeren.

Na een ijskoude nacht in de trein komen we al vroeg aan op het station van Ulaan Baatar, hier waarschuwen ze voor pickpockets, maar ze hadden weekend want het was zondag of ze vonden het nog iets te vroeg want er was nauwelijks iemand te bekennen. Nadat we onszelf Mongools miljonair hadden gemaakt bij de bank, zouden we als eerst naar het Terelj national park gaan. In dit park staan traditionele gertenten waarin nog steeds redelijk veel Mongoolse mensen leven. We kwamen rond de klok van half 9 aan en dat betekende dat we direct konden aanschuiven bij het ontbijt! Dat vonden we helemaal niet erg na weer een dagje noodles eten in de trein.. Het kamp waar wij verbleven kookte echt de meest lekkere dingen 3x per dag en we werden er echt verwend. Verder hadden ze onlangs een heel nieuw toiletgebouw neergezet met warme douches en gewone wc´s wat daar echte luxe was. We hebben verhalen gehoord dat mensen in een gat konden poepen en zich konden wassen met wat koud water. De eerste dag was het echt zo rete koud in dat kamp echt niet normaal, 4 a 5 lagen kleren aan maar die wind kwam overal doorheen zetten. Later in de middag is Ananda gaan paardrijden over te steppen met nog een andere dame die we daar ontmoet hebben en is Johnny een beetje gaan wandelen rond het kamp. Toen cowgirl ananda weer terug was, zijn met nog wat andere mensen bij een nomadenfamilie gaan kijken en daar kregen we echt hele ranzige dingen te eten die we met een pokerface hebben geprobeerd op te eten. Zo kregen we Mongoolse kaas, gedroogde yoghurt, overheerljke warme melk en nog wat andere lekkernijen. Misselijk maar voldaan en nog wat hapjes in onze broekzak hebben we de tent weer verlaten. Nadat we in de avond hebben kunnen genieten van een ongelofelijk mooie sterrenhemel en geslapen hebben bij een openhaardvuurtje worden we de volgende ochtend wakker op onze pallet met tuinstoelkussens, ook wel bed genoemd in Mongolie, wakker. We zijn hierna met een wandeling mee gegaan door het national park richting een leuk klein kloostertje in de heuvels en de Turtle rock, dit is een grote rots wat de vorm heeft van een schildpad. Tijdens de lunch die we kregen van ons tentenkamp kwamen er ook nog gezellig wat honden en koeien kijken of er nog wat te halen viel. Na 2 nachten was het alweer tijd om de prachtige natuur van Mongolie achter ons te later en terug te keren naar Ulaan Baatar, hier woont meer dan 1/3 deel van heel de bevolking van het land. De flats worden hier letterlijk uit de grond gestampt en het inwoneraantal blijft maar stijgen. Het verkeer in deze stad staat ook dagelijks uren vast en als je hier met spoed naar het ziekenhuis moet ben je eigenlijk ten dode opgeschreven. Zelf vinden wij Ulaan Baatar na de mooie natuur eigenlijk niet heel interessant, we hebben 2 tempels bezocht, zijn naar het nationaal historisch museum gegaan en op het grote centrale plein geweest. Het liefst zouden we hier een vette terreinwagen huren en het echte Mongolie gaan ontdekken, maar helaas wacht de trein op ons om riching Beijing te gaan.

Wederom veel te vroeg, rond de klok van 07:00 worden we opgehaald van ons hostel. We mogen deze keer mee met de Mongoolse trein, wat we wel erg tof vinden want zo hebben we alle varianten gehad. We hebben ons hokje gewoon alleen! Tot dat we op het eerstvolgende station onze cabine genoten van de eerste rit zien staan.. Ze waren vergeten door hun reisleiding en moesten dus met de auto de trein inhalen om ons zo weer te vergezellen. Op dit traject komen we af en toe mooie landschappen tegen waarop we van te voren gehoopt hadden al was het maar voor 2 a 3 uurtjes. Bij de grens aangekomen duur het maarliefst 6,5 uur voordat de trein van onderstel gewisseld is, en iedereen door de autoriteiten is goedgekeurd om China te betreden. Het wisselen van de onderstellen is best tof om te zien, en ook heel gek want je voelt er vanuit de trein echt helemaal niks van! Om 02:00 rijden we dan eindelijk China binnen en kunnen we lekker gaan slapen.. De morgen erop rijden we met de trein door een mooi gebergte en bereiken we daarna het langverwachte Peking..

Wil je weten hoe ons avontuurtje verder zal gaan kijk dan naar Ananda en Johnnyaan..